คะนึงรำพึงถึงแรกเริ่มที่หวั่นไหว
เหมือนว่าฉันฝันไปที่ได้พบเธอ
ดังต้องมนตร์อาถรรพ์ทุกวันพร่ำเพ้อ
มีแต่เธอผู้เดียวข้างในหัวใจ

อกเอยเริ่มทนไม่ไหว หทัยยากที่จะฝืน
หลับตาก็ยังเห็นเธอลอยวนเวียนอยู่ข้างใน
ใจก็ยิ่งจะหวง ครวญให้ยิ่งพร่ำเพ้อ
เมื่อไม่ได้เจอ ละเมอคร่ำครวญใฝ่หา

* โอ้ว่าเอยหัวใจ มันทนไม่ไหวที่ยอมให้ใครได้เห็นเธอ
อยากเสกคาถาให้มนตร์บังตา กายาของเธอ
ไม่ให้ใครพบเจอ จะซ่อนใจของเธอไม่ให้ไปรักใคร
จงมีแค่ฉัน แค่ฉันเท่านั้นที่ได้ลุ่มรักเจ้าเต็มหัวใจ
จะเสกคาถาให้เธอรักฉันคนเดียวทั้งใจ ให้เธอไม่ไปไหน
จงอยู่ข้าง ๆ กาย ให้เป็นของฉันเพียงคนเดียว

ใจที่ได้พบเธอ ดังเหมือนแรงดึงดูด
ฉุดให้ใจลุ่มหลงอย่างง่ายดาย

ซ้ำ (*)