น้ำกะไหลออกตา ขาบ่มีแฮงยาง
โดดเดี่ยวอ้างว้าง หาทางบ่เห็น
สิเฮ็ดจั่งใด ไปต่อบ่เป็น
บทละครที่เขียนให้เล่น กะบ่เป็นคือจังความฝัน

*ขอลาออกจากเมืองใหญ่ หวนคืนไปบ้านเฮา
กลับมากอดผู้เฒ่า ที่จากมาโดน

*** แสงตะเว็นยามเซ้า เคล้าลมพัดจากท้องนา
โอดินกลิ่นฟางบ้านป่า ส้มตำปลาร้ายังอยู่ในใจ

มาเด้อขวัญเอ้ย อีพ่ออีแม่เพิ่นผูกแขนให้
จากนี้สิบ่ไปไส ย้อนว่าหัวใจลูกอยู่อีสาน

อยู่ไสกะบ่คืออยู่บ้าน ไทอีสานบ้านเฮา

(ซ้ำ*/***)