ความทรงจำที่เลือนที่ลาง เดินอยู่บนทางเหมือนไม่มีตัวตน
ชีวิตช่างสับช่างสน เหมือนฉันไม่เคยพบเจอ

* วันเวลาที่นำหนทาง เรื่องหนึ่งในนั้นมันก็คือเรื่องเธอ
ฉันนั้นไม่อาจเสนอ บังคับให้ใจเชื่อฟัง
ยิ่งห้ามใจแค่ไหนไม่ให้หวั่นไหว หัวใจก็ดื้อก็รั้น
ใกล้ก็มีอาการ ใจสั่น ๆ อยู่อย่างนั้น

** แล้วฉันจะต้องค้นให้ลึก แค่ไหนให้ลึก เท่าไรเพื่อจะได้เจอ
ความจริงในใจของเธอ ว่าเธอนั้นคิดยังไง
ถึงฉันจะปิดบังอำพราง ความลับซ่อนเร้น ใคร ๆ ได้มากแค่ไหน
ไม่อาจอำพรางหัวใจ กับเธอคนที่หัวใจยินยอม

ในความจริงที่เลือนที่ลาง ก็ไม่อ้างว้างเพราะฉันมีเธออยู่
และหัวใจของฉันก็รู้ ว่าเราไม่ควรรักกัน

ซ้ำ (*, **)

เธอคนที่หัวใจยินยอม